خلاصه پروژه

ايستگاه زيرزميني آزادي اصفهان، يک ايستگاه تقاطعي است که درمحل تلاقي دو خط درون شهري “1” در امتداد شمالي جنوبي (کاوه- صفه)  و برون شهري “3” در امتداد جنوب غربي قرار گرفته است. اين ايستگاه در روي زمين در امتداد جنوب خيابان چهار باغ و در دايره مياني ميدان آزادي در محل تقاطع خيابان هاي شمالي جنوبي چهار باغ بالا و هزارجريب و خيابان هاي شرقي غربي، سعادت آباد و دانشگاه، در محدوده جنوبي شهر اصفهان واقع گرديده است.ارتفاع متوسط روي زمين در مرکز ميدان 65/1590+ متر وتراز روي ريلِ خطِ درون شهري شمالي- جنوبي، 40/1576+ متر يعني در عمق متوسط 25/14 متري از مرکز ميدان مي باشد.

باتوجه به موقعیت ویژه ایستگاه در مجاورت دانشگاه پزشکی و مجموعه ورزشی و محور چهارباغ، طراحی براين اساس صورت گرفته تا فضاهای شهری برای تامین رفاه مردم در فضاهاي ايستگاه تأمين شده و کيفيت فضايي در حد استاندارد ايجاد گردد.باتوجه به حداقل گاباري مورد نياز جهت عبور واگن هاي مترو درمحل ايستگاه که از طرف مشاور ايمر 50/6 متر، حکم گرديده است، تراز روي ريل خط مسير جنوب غربي 70/1584+ و يا به عبارتي درعمق متوسط 95/5 متري از مرکز ميدان خواهد بود. در حالی که برای تامین گاباری خط 1 در محل سکو، سازه از سطح میدان بالاتر آمده که در طراحی سطح ميدان با ایجاد یک عدسی و منحنی، ضمن بازسازی اولیه میدان، تلاش شده  از عناصر مزاحم ديد شهري پرهيز شود.

البته با طراحي و محوطه سازي ميدان سعي گرديده که حتي المقدور نماي ميدان و سيماي شهري به دليل اين مشکل و فضاهای فنی و تاسیساتی که تظاهر آنها در اطراف ايستگاه اجتناب ناپذير است، مخدوش نگردد.به همين دليل در طراحي سازه سعي شده که با محاسبات دقيق و محاسبه حداکثر بار عبوري سواره، حداقل ضخامت براي بار اضافه شده در نظرگرفته شود. همچنين در سطح ميدان با تاکید بر مجسمه کاوه آهنگر و ايجاد فضاهاي سبز و محوطه سازي، منطبق بر طرح پیشین میدان تلاش بر احیای خاطره جمعی مردم از میدان دروازه شیراز بوده است. با توجه به اهميت تاريخي محدوده طرح و تغييرات مختلف ميدان از بدو پيدايش تا کنون و وضعيت در حال ساخت ايستگاه مترو از سال 1384 بايستي تمهيدي انديشيده می‌شد که ميدان آزادي با طرحي شايسته نام آن و يادآور پيشينه غني تاريخي تحويل شهر داده شود. عليرغم اين‌که مترو يک سازه زيرزميني و دفني است ، اما نمي‌توان تاثير بسيار زياد آن را چه در زمينه زيرساخت‌هاي شهر و چه در ايجاد سازه‌هايي که نماد بيروني آن در شهر هستند مانند شفت‌ها، ورودي‌ها، پله‌هاي فرار و هواکش‌هاي مختلف ناديده گرفت. موضوع اصلي اين است که اين سازه‌ها نمي‌خواهند ساز ناکوک و وصله ناجوري بر چهره شهر باشند. وروديها بايد در عين خوانايي  در بدنه‌هاي شهري حل شده باشد و مزاحم حرکت پياده نشود. شفت‌هاي هوارسان که با ارتفاع زياد در داخل ميدان قرار مي‌گيرند نبايد هر يک شبيه عناصري تحميلي به شهر محسوب شوند. بلکه بايستي در طراحي ميدان در نظر گرفته شده و به نحوي در خدمت طرح از آنها استفاده شود. در نهايت بهترين و مناسب‌ترين طرح براي ميدان برگزيده شود.توجه به پيشينه تاريخي، پرهيز از استفاده مستقيم از نمادهاي تاريخي و ايجاد ميداني براي اصفهان امروز به عنوان پايتخت فرهنگي جهان اسلام از مهم‌ترين کليدواژه ها در طراحي ميدان مي‌باشد که سعي شده در طرح مدنظر قرار گيرد.